با از میان رفتن شیرایرانی و ببر مازندران، هنوز شکارچیان - آسوده خاطر- اسلحه هایشان را بر دوش می اندازند و در جنگل ها و ارتفاعات، پشت دوربین های شکاری شان جا خوش می کنند. هنوز به حیطه زندگی بزرگترین گربه سان دنیا تجاوز می کنند و به کوهستان می روند برای پلنگ کشی.

صحت این ادعا هم، همین ماجرای کشتن ماده پلنگ در جنگل های خالخیل کیاسر. همین صدای گلوله هایی که رفت و یکبار دیگر بر تنِ پلنگ دیگری نشست. تا صفحه دیگری از صفحات کتاب بی رحمی آدمیزاد، رنگ خون بگیرد. و آدم هایی افتخارشان باز این باشد که گربه ای به این بزرگی شکار کرده اند.

حال و روز ناخوش نسل این جانور خالدار در ایران و کشتارغیرمجاز طعمه هایش، عمده ترین عامل تهدید بقای پلنگ در کشور است. ما اول غذای این حیوان را که بزکوهی و مرال و شوکا و گوسفند وحشی ست شکار می کنیم و بعد انتظار نداریم این جانور گرسنه برای تامین غذایش به روستاها و آغل هایمان سرکشی کند.

هرچند در سال گذشته جریمه بهای صید این حیوان به 80 میلیون تومان رسید اما واقعا با کدام رقم و اسکناسی می شود دوباره پلنگی جدید به دنیا آورد و به محیط زیست تقدیم کرد. زیبای نامرئی که بیش از 30 درصد جمعیتش در خراسان و گلستان و مازندران و سمنان پراکنده اند و سخت به تدابیر زیست محیطی – حفاظتی نیازمندند.

واقعاً چرا اینقدر خودخواهیم و کمی تخمین ها و آمارهای آمده در منابع اطلاعاتی را جستجو نمی کنیم تا بدانیم تعداد محدودی قلاده پلنگ ایرانی، اینجا در سرزمین مان، نفس می کشند؟ و بعنوان مهمترین زیستگاه پلنگ در خاورمیانه چرا از حیات این حیوانات مغرور، حمایت جامع تری به عمل نمی آوریم که در پارک ملی و در روز روشن- صیادی- آزادانه سلطان 180 سانتی متری کوهستان را در خون خود بغلتاند.

با سپاسگزاری از همه محیط بانان زحمتکش و عاشق، آرزوی می کنیم روزی همه ما، یک ایرانی محیط بان و دلسوز باشیم. یک ایرانی که تفنگش دیگر هرگز از میان تخته سنگ ها نگذرد و نسل شیرها و پلنگ ها و ببرها را نشانه نگیرد...